DNM-Online Boeken en beschouwingen

Hoveniers

Column

‘Ouders, leraren en coaches zijn de hoveniers in het hersentuintje

van de adolescent. Zij onderhouden het gewas, zorgen voor

cognitieve en emotionele voeding en beschutting en

begeleiden de groei. Daarmee scheppen zij de voorwaarden

voor de persoonlijke groei.’ (Jolles, 2016, Het tienerbrein, p.371)

In de tweede klas van het havo/vwo bleef ik zitten. Ik had  goede cijfers voor de talen, muziek, beeldende vorming en LO, maar voor vrijwel alle andere vakken stond ik een 5 of een 5 ½ . Dus werd ik  een bespreekgeval. Ook al omdat ik niet hoog op de lijst van voorbeeldige leerlingen stond. Ik was nieuwsgierig, eigenwijs, verveelde me en zocht de grenzen van het systeem op. Temeer waar ik in de zomer van 1994 een traumatische ervaring had opgedaan, waarover ik eigenlijk nog steeds niet makkelijk met anderen praat, maar toen al helemaal niet. Ik sprak er met mijzelf over in mijn hoofd. Al dat piekeren, angstig zijn, slecht slapen, eenzaam voelen droegen ertoe bij dat ik me slecht kon concentreren en opbotste tegen het schoolsysteem.

Maar gelukkig waren er toen ook docenten die mij zagen en ervoor zorgden dat ik gehoord en gezien werd. Zij boden mij richting, ruimte, ruggensteun en daagden mij uit in mijn kwaliteiten en talenten. De conrector met wie ik inmiddels een goede band had opgebouwd doordat ik mij regelmatig bij hem moest melden wanneer ik er weer eens uitgestuurd was, zag en hoorde mij ook. Hij was direct, maar wel met humor en een goed hart. Hij legde mij vaak het waarom en het waartoe uit. En toen ik eenmaal begrepen had dat het systeem zich niet aan mij zou aanpassen en dat ik ertoe deed en dat het wel belangrijk was om een diploma te halen, wist ik mijzelf te herpakken. Maar ik bloeide pas echt op toen ik een jaar of 19 was en een versnelde pabo volgde. Ik had mijn hart verbonden aan het onderwijs en het werken met kwetsbare kinderen op binnenstadscholen in Rotterdam. Het was mijn missie het onderwijs voor hen beschikbaar te maken en betekenisvol te laten zijn. En dat probeerde ik te realiseren door mij te verplaatsen in hun belevingswereld, de culturen en gebruiken, de omgeving waarin zij opgroeiden, intensief samen te werken met collega’s en ouders.

De conrector, docenten, coaches die mij zagen en hoorden en me uitdaagden in mijn kwaliteiten en talenten gedurende mijn schoolloopbaan, ben ik tot op de dag van vandaag dankbaar. En ze zijn nog altijd mijn inspiratiebron in mijn werk als rector, docent, coach. Kinderen, tieners, adolescenten – ze moeten gezien en gehoord worden vanuit positiviteit en gelijkwaardigheid. Ieder mens verdient dit en vooral in een tijd waarin polarisatie toeneemt en voelbaar is, verdienen onze collega’s en leerlingen het gezien en gehoord te worden en uitgedaagd te worden in hun cognitieve, sociale en emotionele ontwikkeling. Tieners zijn prachtige, dikwijls onstuimige en kwetsbare jonge mensen in ontwikkeling, die ongelooflijk belangrijk zijn om te komen tot creatieve oplossingen, sociale en duurzame innovaties die leiden tot een betere wereld. Dat vraagt van ons als schoolleiders dat we de discussie bevorderen over wat goed onderwijs is in relatie tot de drie doeldomeinen van ons onderwijs: kwalificatie, socialisatie en subjectivering, en in relatie tot concrete kinderen en tieners op specifieke momenten in hun onderwijsloopbaan. Uit ervaring weet ik dat als de nadruk ligt op één domein de andere twee onder druk komen te staan. Maar daarover dan in een volgende column.  

---

Geef hieronder uw reactie op dit nieuwsitem

Leave this one empty:

Naam:

E-mailadres:

Don't fill in data here:

Reactie:

Don't put anythin in here: